|
OPIS SZLAKU
na podstawie www.golczewo.pl, www.wolin.pl, www.stepnica.pl, Wikipedia.Pl oraz opracowań własnych.
Szlak ma charakter liniowy. Na trasie spotykamy szlaki; piesze żóty ZP-1011 "Doliną Niemicy", czerwony ZP-1012 przez "Las Golczewski" oraz rowerowy zielony - Miejski Szlak Golczewski na terenach gminy Golczewo i Przybiernów. Na sporej długości pokrywa się ze Międzynarodowym Szlakiem Rowerowym R-66 "Dookoła Zalewu Szczecińskiego" (szlak praktycznie nieoznakowany). Na terenie gminy Wolin, spotykamy się ze szlakami pieszymi i rowerowymi. Są to niebieski pieszy Świnoujście - Dziwnówek w Wolinie i Gogolicach, żółty pieszy "Szlak Woliński" w Wolinie oraz niebieski rowerowy Wolin - Świnoujście stanowiący część szlaku R-66. Możemy również pojechać lokalnym zielonym szlakiem rowerowym do Wisełki. Pozwala to na odpowiednie zaplanowanie dłuższej wędrówki.
Golczewo - miasto znajduje się w północno-zachodniej części woj. zachodniopomorskiego. Golczewo jest położone w południowo-zachodniej części Równiny Gryfickiej. W granicach administracyjnych miasta znajdują się dwa większe zbiorniki wodne: Jezioro Okonie i Jezioro Szczucze, przez które przepływa rzeka Niemica. Główna zabudowa Golczewa mieści się na wschodnich brzegach obu jezior. Częściami miasta są: Golczewko, Golczewo-Młyn i Rybaki. Układ miejski tworzą 29 ulice i 2 osiedla mieszkalne. Przy skrzyżowaniu ulic Jedności Narodowej, Witosa i Zwycięstwa znajduje się XVI-wieczny kościół pw. św. Andrzeja Boboli. Tutejsza parafia jest siedzibą dekanatu. Przy wyjeździe z Golczewa w kierunku Przybiernowa stoi wysoka na 33 m baszta - pozostałość po zamku biskupów kamieńskich, z przełomu XIII/XIV w. Znajduje się na niej punkt widokowy, z którego roztacza się widok na Jezioro Szczucze i Jezioro Okonie oraz okolice Golczewa. Symbolem Golczewa jest żabka.
W Golczewie rośnie 5 drzew uznanych za pomniki przyrody. Na ogródkach działkowych przy ul. Miodowej (działka nr 393) rosną 4 buki czerwone o obwodach od 347 cm do 356 cm. Na cmentarzu niemieckim na działce nr 199 rośnie brzoza brodawkowata o obwodzie 478 cm. Kompleksy przyrodnicze to:
Kłęby - (Klemmen), wieś z metryką średniowieczną. Na uwagę zasługuje dobrze zachowana ruina wiatraka holenderskiego z 1865 roku. Jest on zabytkiem budownictwa przemysłowego. Zbudowany jest z cegły ceramicznej (ściany) zaś fundamenty i cokół z ciosów kamiennych
Buk Kamieński - mała wieś (tylko 34 mieszkańców – dane ze stycznia 2007) znajduje się w powiecie goleniowskim w gminie Przybiernów, w pobliżu puszczy Goleniowskiej, 80 km od Szczecina. Buk położony jest z dala od ruchliwych tras. Zespół pałacowo-parkowy w Buku znajduje się w północnej części wsi, po zachodniej stronie drogi i zajmuje powierzchnię 8,5 ha (powierzchnia wód wynosi 0,01 ha). Założenie jest wpisane do rejestru zabytków województwa zachodniopomorskiego (nr rejestru 35 i 1260/94). Pałac oraz połączony z nim współczesny budynek hotelowy są własnością Książnicy Pomorskiej im. Stanisława Staszica w Szczecinie. We wsi znajdziemy również stary i zniszczony cmentarz ewangelicki.
Dużym walorem parku jest 41 okazów drzew o cechach pomników przyrody oraz ciekawe ukształtowanie terenu. W parku występują głównie drzewa rodzimego pochodzenia: stare dęby, buki, lipy i świerki oraz graby tworzące aleje. Bardzo ciekawy układ drzew można zaobserwować w środkowej części parku; grupa ośmiu lip tworzy tam krąg o średnicy 16 m. Więcej o pałacu i parku.
Czarnogłowy - wieś w gminie Przybiernów (powiat kamieński). We wsi na jej zachodnim krańcu możemy podziwiac ruiny wiatraka z XIX wieku. W wschodniej części ładne jezioro, które powstało na terenach kopalni odkrywkowej. Nad jeziorem kąpielisko, miejsce odpoczynku i biwakowania. Nad jeziorem bardzo często odbywają się zawody wędkarskie jak i jest jednym z ciekawszych miejsc do nurkowania. Dookoła jeziora prowadzi ścieżka dydaktyczno - spacerowa.
Rokita (niem. Rackitt, Kreis Cammin) – osada w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie goleniowskim, w gminie Przybiernów, 4 km na wschód od Przybiernowa. Do 1945 roku nosiła niemiecką nazwę Rackitt. Wieś ulicówka, o luźnej zabudowie. W naturalistycznym parku eklektyczny pałac z początku XX w. (obecnie siedziba nadleśnictwa). Do pałacu prowadzi aleja lipowa. Na fasadach ryzality zwieńczone tympanonami, nad wejściem herb. Nadleśnictwo Rokita gospodaruje na terenie 20 262 ha, w tym powierzchnia leśna stanowi 18,9 tys. ha. Nadleśnictwo obejmuje swym zasięgiem 9 gmin województwa zachodniopomorskiego: Przybiernów, Golczewo, Wolin, Kamień Pomorski, Nowogard, Płoty, Stepnica, Świerzno.
Rezerwat przyrody "Cisy Rokickie im. prof. Stanisława Króla" - leśny, o powierzchni 17,4 ha, utworzony 15 lutego 1988, w województwie zachodniopomorskim, w powiecie goleniowskim, w gminie Przybiernów, 3 km na południe-południowy wschód od Rokity, 4,5 km na południowy wschód od Przybiernowa, po zachodniej stronie linii kolejowej Szczecin-Świnoujście. Rezerwat położony w Puszczy Goleniowskiej, w siedlisku dąbrowy acidofilnej Betulo pendulae-Quercetum roboris.Celem ochrony jest zachowanie najliczniejszej w Polsce populacji cisa pospolitego (Taxus baccata - ponad 5000 okazów) odnawiającej się dynamicznie udanymi obsiewami naturalnymi oraz ochrona stanowisk innych gatunków roślin chronionych, zwłaszcza wiciokrzewu pomorskiego (Lonicera peridyneum) i śnieżyczki przebiśniegu (Galanthus nivalis). Nadzór: Nadleśnictwo Rokita.
Łoźnica (do 1945 niem. Kantreck, dawn. Marianowo, Łożnica) - wieś w województwie zachodniopomorskim, w powiecie goleniowskim, w gminie Przybiernów. W latach 1945-54 siedziba gminy Łożnica. Położona na skrzyżowaniu linii kolejowej Szczecin-Świnoujście z drogą Babigoszcz-Trzechel w odległości 5 km na wschód od Babigoszczy. Otoczona lasami Puszczy Goleniowskiej i przecięta rzeczką Gowienicą. W miejscowości znajduje się przystanek kolejowy Łożnica leżący na linii kolejowej nr 401 Szczecin Dąbie - Świnoujście Port. Wieś należała niegdyś do biskupów kamieńskich i kapituły kamieńskiej. W środku wsi znajduje się jeden z największych w województwie zachodniopomorskim kościołów zbudowanych techniką ryglową. Wzniesiony został w XVIII w. (w piśmiennictwie spotyka się dwie daty: 1722 lub 1772). Jego fundatorem był proboszcz katedry kamieńskiej Bogusław Henning von Köller. W XIX w. dobudowano kaplicę grobową - użytkowaną obecnie jako zakrystia. Wieża świątyni - trójkondygnacyjna, węższa od korpusu nawowego, również ryglowa. Z wyposażenia zachowała się barokowa ambona oraz empora chórowa z prospektem organowym z XVIII w. W południowej części wsi znajdują się ruiny jednopiętrowego pałacu z XVIII wieku, przebudowanego w XIX w. Na przełomie XIX i XX w. budowla wzbogaciła się o jednokondygnacyjne skrzydło zachodnie. Pałac sąsiaduje z zaniedbanym parkiem podworskim z aleja akacjową.
Dzisna – (niem. Dischenhagen) wieś sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie goleniowskim, w gminie Przybiernów, nad Gowienicą. We wsi znajduje się kościół konstrukcji ryglowej z 1600 r. kilka ciekawych budynków oraz stary i zniszczony cmentarz poniemiecki.
Babigoszcz (niem. Hammer ) – wieś w Polsce, położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie goleniowskim, w gminie Przybiernów; przy drodze krajowej nr 3, nad Gowienicą. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa szczecińskiego. We wsi znajduje się ośrodek Monar funkcjonujący od 1990 roku. Przez Babigoszcz przebiegala kolej wąskotorowa z Gryfic do Stepnicy, zamknięta dla ruchu pasażerskiego w 1977 r., a w 1996 roku również dla towarowego. Obecnie tory są rozebrane. Przez wieś płynie rzeka Gowienica,która ma swoje ujście w Zalewie Szczecinskim. Nad rzeką pozostałośc młynai spichlerz w zabudowie szachulcowej. Obok znajduje się ładny budynek,w którym mieści się zajazd "Stary Młyn". Podczas pomiaru (2010 rok) niestety już nieczynny.
Widzieńsko (niem. Hohenbrück, często nazywane również Widzeńsko) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie goleniowskim, w południowo-wschodniej części gminy Stepnica. Widzeńsko znajduje się na Równinie Goleniowskiej, wśród lasów Puszczy Goleniowskiej, nad rz. Gowienica, ok. 8 km na wschód od Stepnicy, przy drodze łączącej Zielonczyn z drogą krajową nr 3 oraz nieczynnej linii kolejowej łączącej Stepnicę z Łożnicą, obecnie ok. 170 mieszkańców. Wieś została założona w średniowieczu jako niewielki przysiółek nad rzeką. Pierwsza pisana wzmianka pochodzi z roku 1321. W tych czasach znajdował się tutaj młyn wodny oraz most na Gowienicy (stąd w nazwie słowo brück niem. Brücke-most). Od 1594 własność państwa, zarządzany przez urząd w Wolinie. Od 1668 młyn i tartak przeszły w prywatne ręce, w XVIII wieku powstała leśniczówka oraz kolejne budynki przemysłowe. W XIX wieku wieś miała kształt nieregularnej ulicówki z dobrze rozwiniętą siecią dróg. W 1925 wiele budynków spłonęło w pożarze. Trzy lata później Widzieńsko liczyło ok. 180 mieszkańców. W 1939 roku było nazywane przysiółkiem.
Dzisiaj wieś zachowała charakter ulicówki, jest z każdej strony szczelnie otoczona iglastymi lasami Puszczy Goleniowskiej. W północnej części wsi występuje zwarta zabudowa mieszkalna. Są to budynki w większości pochodzące z XIX i XX wieku, w dużej części ryglowe, o dużej wartości kulturowej i estetycznej. Pośrodku wsi, nad Gowienicą stoi najcenniejszy zabytek: ryglowa leśniczówka z 1829 roku, obecnie przeznaczona na Dom Pracy Twórczej. Z krajobrazu zniknął młyn, zachowała się jednak wzienisiona w latach 20. XX wieku murowana szkoła (obecnie dom mieszkalny). Widzieńsko ma charakter wsi wypoczynkowej. Nad rzeką znajduje się plaża, planuje się postawienie w tym miejscu zjeżdżalni wodnej. W rzece występuje wiele gatunków ryb, co przyciąga wędkarzy. Gowienica jest również szlakiem kajakowym, jednak w dół od Widzieńska jest to rzeka dzika i nieprzystosowana do spływów. Na niewielkim leśnym parkingu w południowej części wsi stoi pomnik. Okoliczne lasy to tereny bardzo ciekawe pod względem przyrodniczym, pełne grzybów i jagód, jak również atrakcyjne dla turystów wybierających się w las pieszo czy rowerem.
Góra Zielonczyn - na południe od Zielonczyna wznosi się góra z Wieżą o wysokości ponad 45 m n.p.m. Jeszcze w latach dziewięćdziesiątych XX wieku stała na niej drewniana poniemiecka wieża widokowa wznosząca się ponad szczyty drzew, jednak ze względu na zły stan techniczny została ona rozebrana. Ze szczytu góry rozpościera się panorama gminy Stepnica oraz Zalewu Szczecińskiego.
Stepnica - Informacje o miejscowości znajdziecie na stronie głównej gminy - www.stepnica.pl oraz w wikipedii.
Stepniczka (do 1945 niem. Klein Stepnitz) - wieś sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie goleniowskim, w gminie Stepnica. Nad Zalewem Szczecińskim, w Dolinie Dolnej Odry, sąsiaduje bezpośrednio ze Stepnicą, przy drogach prowadzących do Wolina i Czarnocina, nad rzeką Gowienicą, obecnie 225 mieszkańców. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z roku 1291. Wtedy książęta pomorscy, w tym Barnim I nadali część wsi joannici Gerhardowi. W 1299 Bogusław IV potwierdził darowiznę przekazaną zakonnikom z Wolina. Od 1361 cała wieś była własnością joannitów. Po reformacji włączona do posiadłości książąt, następnie stała się własnością państwa. W XVIII wieku powstał tutaj kościół ryglowy. W XIX wieku wieś miała kształt wielodrożnicy. Znajdowały się tutaj kościół, cmentarz, młyn oraz kilka zagród chłopskich. Świątynia została zniszczona po 1945 roku. W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie szczecińskim. Obecnie wieś mocno związana ze Stepnicą.
Obecna zabudowa wsi pochodzi z głównie z czasów polskich. Znajduje się tutaj jednak kilka zagród z XIX-XX wieku, wszystkie murowane. Kościół został zburzony, pozostały jedynie szczątki ewangelickiego cmentarza, kamienny obelisk i stare dęby otaczające teren dawnej świątyni. Najważniejszym zabytkiem wsi jest zbudowany w 1889 roku budynek mleczarni. We wsi znajdują się ogródki działkowe. Stepniczka nie wykorzystuje w pełni swojego położenia nad wodą. Jest to jednak miejsce spokojne, a idealnym miejscem do spokojnego wypoczynku jest plaża.
Gąsierzyno (do 1945 niem. Ganserin) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie goleniowskim, w gminie Stepnica, nad Roztoką Odrzańską, w Dolinie Dolnej Odry (tereny podmokłe, łąkowe), przy drodze łączącej Stepnicę z Czarnocinem. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z epoki średniowiecza, z 1291, kiedy to książęta pomorscy przekazali część wsi joannitom z Goleniowa. W końcu XIII wieku Friedrich von Hindenbroch oddał część wsi cysterkom i klaryskom z Wolina, które od 1361 przejęły cały obszar Gąsierzyna. Po reformacji na Pomorzu w roku 1534 wieś została zsekularyzowana i włączona do posiadłości książęcej. Gąsierzyno powstało jako wieś o założeniu ulicowo-placowym, jednak ciągły rozwój i przyłączenie się dwóch szeregówek spowodowało rozróst wsi i przekształcenie się jej w wielodrożnicę, zbliżoną do widlicy. W XVI wieku zbudowano tutaj kościół, zaś dwa wieki później, po wykarczowaniu części lasu powstała nowa kolonia południowa. W 1870 roku Gąsierzyno liczyło sobie ok. 600 mieszkańców. Osiem lat później prawie cała wieś, w tym kościół ryglowy, spłonęła w pożarze. Świątynię szybko odbudowano, jednak została ona rozebrana po przejęciu władzy przez administrację polską. We wsi znajdowały się dwa cmentarze, jeden przy kościele, drugi w północnej części miejscowości. W trakcie II wojny światowej wieś częściowo ucierpiała. Trwała tu walka, gdy wojska radzieckie wkroczyły do wsi, były one ostrzeliwane przez niemieckie okręty z wód Zalewu i Roztoki. Obecnie wieś o układzie wielodrożnicy. Znajduje się tutaj wiele zagród pochodzących z przełomu XIX i XX wieku, w większości są to ceglane i otynkowane budynki murowane, występuje jednak kilka domów i budynków gospodarczych o konstrukcji ryglowej. Do zabytków należy również XIX-wieczna stodoła oraz pozostałości dwóch cmentarzy, dzisiaj zarośnięte starodrzewiami i zaniedbane. Wieś ma charakter turystyczny, nad Zatoką Gąsierzyńską znajduje się plaża.
Kopice (do 1945 niem. Köpitz) – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie goleniowskim, w gminie Stepnica, nad Zalewem Szczecińskim, w Dolinie Dolnej Odry (podmokłe tereny łakowe i sandry leśne), przy drodze łączącej Stepnicę z Czarnocinem. Kopice są siedzibą sołectwa. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z roku 1291. W 1318 roku książę pomorski sprzedał wieś klasztorowi w Wolinie. Wtedy znajdowała się tutaj karczma oraz kościół z kamienia polnego. Pod sekularyzacji w roku 1534 (reformacja na Pomorzu) wieś została włączona do własności skiążęcej. Pod koniec XVII wieku działało tutaj ponad 20 gospodarstw oraz karczma. Kopice zostały założone na planie ulicowo-placowym, jednak szybko rozbudowały się według typu tzw. Haufendorf (jeden z rodzajów wielodrożnicy). Rozbudowa miała miejsce w wieku XVIII, wtedy też powstały: wiatrak, kościół ryglowy, cmentarz. Wieś miała charakter rolniczo-rybacki. Mieszkało tutaj również wielu marynarzy. W 1870 roku Kopice liczyły ok. 1010 mieszkańców, znajdowały się tutaj dwie szkoły, zameczek myśliwski, młyn, wiatrak. W trakcie II wojny światowej wieś ucierpiała (spłonął kościół, płonęły dachy domów). Trwała tu walka, gdy wojska radzieckie wkroczyły do wsi, były one ostrzeliwane przez niemieckie okręty z wód Zalewu Szczecińskiego. Ostatecznie miejscowość została zajęta w 1945 r. przez Armie Czerwoną i została przekazana administracji polskiej. Po II wojnie światowej kościół zburzono, a wieś uległa dużemu okrojeniu. Obecnie wieś tworzy nieregularny układ zabudowy, główna droga jest obsadzona wierzbami. Większość zabudowy mieszkalnej to budynki murowane z przełomu XIX i XX wieku. Rzadko można spotkać budynki wznoszone w technice ryglowej, z których większość uległa zniszczeniu poczas ostatniej wojny. Dużą część wsi stanowi również budownictwo współczesne – mieszkalne i wypoczynkowe. Również stare domy zostały w większej części przebudowane. Do zabytków należy murowany budynek dawnej szkoły z lat 20. XX wieku oraz dwa cmentarze: przykościelny i pomocniczy. Pierwszy jest całkowicie zatarty, znajduje się tam jedynie szpaler lip. Drugi jest lepiej widoczny (ślady nagrobków, ruiny kaplicy cmentarnej), znajduje się tam aleja lipowa oraz dęby. We wsi znajduje się również pomnik ofiar II wojny światowej. Kopice pełnią funkcję miejscowości wypoczynkowej. W północnej części wsi znajduje się „osiedle” domków letniskowych z lat 80. i 90. XX wieku. Nieopodal znajduje się czysta plaża i płytkie wody zalewu, sprzyjające uprawianiu pływania i windsurfingu. Nad wodą znajduje się przystań żeglarska, która jest wykorzystywana przez młodych i nieco starszych adeptów tego sportu. Ciekawe okolice – tereny leśne i łąki – sprzyjają rozwojowi turystyki rowerowej i pieszej. Ok. 0,2 km od wsi, na brzegu zalewu utworzono rezerwat „Białodrzew Kopicki”.
Czarnocin (hist. Ceretin, do 1945 niem. Zartenthin) - wieś sołecka w gminie Stepnica o charakterze turystycznym, nad Zalewem Szczecińskim na Równinie Goleniowskiej (tereny łąkowo-leśne, podmokłe), ostatnia wieś przy drodze prowadzącej ze Stepnicy przez Gąsierzyno i Kopice. Na północ od wsi do Zalewu Szczecińskiego uchodzi Kanał Czarnociński. Wieś została założona w średniowieczu, po raz pierwszy wzmiankowana w źródłach w roku 1318 jako Ceretin. W XVIII wieku znajdowała się tutaj należąca do Stepnicy leśniczówka. W połowie XIX wieku własność barona Theodora G. von Puttkamera. Założono wtedy tutaj folwark. Osada była położona pomiędzy dwiema drogami i składała się z kolonii mieszkalnej oraz folwarku z dworem. Znajdował się tutaj park i cmentarz, na północ od kolonii (układ rzędówki) wydobywano torf. W 1870 roku Czarnocin liczył sobie ok. 200 mieszkańców. Do 1905 folwark był użytkowany przez Paula Holtza, zajmowano się tutaj głównie hodowlą, od 1920 własność przemysłowca z Berlina Urlicha Patza, zaś od 1929 fundacji państwowej Staatlische Forschungsstifund der Insel Riems, zajmującej się dzielnością naukową (administracja dóbr Rudolf Lohmann). W latach 40. budowano tutaj duży obiekt przeznaczony na szkołę dla żołnierzy Wehrmachtu lub oficerów SS. Po 1945 powstało tutaj duże Państwowe Gospodarstwo Rolne oraz kilka bloków mieszkalnych dla pracowników kombinatu. Obecnie zespół folwarczny został w części zniszczony, a pozostałe budynki, dawniej użytkowane przez PGR, dzisiaj stoją puste i sprawiają bardzo negatywne wrażenie. Przebudowano dwór z przełomu XIX i XX wieku, który nie stanowi wartości zabytkowej. Z budynków folwarcznych warto zwrócić uwagę jedynie na suszarnię. Większość domów we wsi to PGR-owskie bloki, zachowało się jednak kilka murowanych budynków mieszkalnych sprzed II wojny światowej (lata 30. XX wieku). Zaniedbany jest już prawie niewidoczny cmentarz ewangelicki w południowej części wsi. Do najciekawszych obiektów należy niewątpliwie park leśny z aleją centralną, łączącą dawny dwór z plażą nad zalewem, rośnie tam wiele ciekawych gatunków drzew. Obok parku znajduje się jeszcze budynek dawnej szkoły, jeden z większych w gminie, murowany, z elementami ryglowymi, o nieznacznej wartości zabytkowej. Park w typie założenia leśnego z centralną aleją, wytyczoną w osi dworu, prowadzącą do Zalewu. Na północnym skraju parku, bezpośrednio przy szosie, ulokowany jest kompleks budynków dawnej szkoły Wehrmachtu lub SS; budynek główny o wielkokubaturowej formie, murowano-ryglowy, stanowi element zabudowy o wartościach kulturowych, a nawet zabytkowych. Miejscowość posiada dużą bazę noclegową złożoną z dwóch obiektów. Atutem Czarnocina jest czysta plaża oraz płytkie wody Zalewu Szczecińskiego przyciągają amatorów pływania, windsurfingu, zaś kanały i rowy wędkarzy. Okoliczne tereny łąkowe przyciągają turystów pieszych i rowerowych, spragnionych dzikiej przyrody. Rolnicy z Czarnocina posiadają również stada ciekawych zwierząt: holenderskich krów, pomorskich owiec oraz koników polskich. Na wschód i północny wschód od wsi rezerwat przyrody "Czarnocin", torfowiskowy, o powierzchni 419,38 ha, założony w 1974.
Skoszewo (niem. Paulsdorf) – wieś w północno-zachodniej Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie kamieńskim, w gminie Wolin. Mozliwe są noclegi pod namiotami. Pierwsze ślady człowieka we wsi pochodzą z epoki neolitu. Ustalono, że w wiekach X-XII Wolinianie posiadali dwa folwarki. Najstarsza pisemna wzmianka o wsi pochodzi z roku 1299. Wymieniana jest wtedy jako Scussowe, a była własnością Ratislayusa de Pawelstorpe. Jego potomkowie (już pod nazwiskiem von Pauisdorf) władali wsią do połowy XIX wieku.
Zagórze (do 1945 niem. Sager) – wieś w północno-zachodniej Polsce położona, w województwie zachodniopomorskim, w powiecie kamieńskim, w gminie Wolin, nad wschodnim brzegiem cieśniny Głęboki Nurt. Pierwsza wzmianka o Zagórzu w źródłach pisanych pojawiła się w 1380 roku. W dokumencie tym wymieniono należącą do rodu von Flemming miejscowość Sager. Po za Zagórzem ród Flemming posiadał także inne dwory i pola w okolicach Kamienia Pomorskiego, co sugerowałoby duży obszar posiadłości i to, że pałac w Zagórzu nie był główną z nich. W 2003 roku w Zagórzu otwarto największą wówczas w Polsce farmę wiatrową „Zagórze”. 4 lata później wybudowano drugą farmę – Lake Ostrowo. Łącznie na obu tych farmach znajdują się 32 elektrownie wiatrowe. Z wyżej położonych punktów Zagórza widoczna jest jeszcze trzecia farma – wybudowana w 2008 roku, znajdująca się w pobliżu drogi do Kamienia Pomorskiego, Farma Wiatrowa „Śniatowo”.
Wolin - więcej na stronach Wolina i wikipedii.
POWRÓT DO SZLAKU ZP-1007-z "Stepnicko - Rokickiego"
|
